Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στις κασέτες μου.
Έκανα το μεγαλύτερο λάθος στα πλαίσια των επιλογών ξεκαθαρίσματος.
Αυτό το λάθος με έχει πονέσει άπειρα και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να το απαλύνω, κι έτσι σκέφτηκα να το κάνω κείμενο. Ας το αποτυπώσω. Πού ξέρεις; μπορεί κάτι να βγει από δω μέσα.
Γιατί τόσο πένθος για αυτές τις κασέτες; Πόσο συναισθηματικό δέσιμο πια; Γιατί είναι αναγκαίο να πετάμε πράγματα όταν ξέρουμε ότι για εμάς είναι σημαντικά; Ποιος ορίζει τι είναι το σημαντικό και όχι;
Πραγματικά, η εικόνα ότι αυτές οι κασέτες κατέληξαν απλά στη χωματερή χωρίς κάποια ιδιαίτερη “τελετή αποχαιρετισμού”, μαζί με άλλες κασέτες και αναμνήσεις άλλων ανθρώπων, με όσα πιστεύουμε ότι μας είναι σημαντικά, μοναδικά, ιδιαίτερα…. Αυτή η εικόνα με έχει πληγώσει, την έχω μπροστά μου σαν frame ταινίας.
Σε αυτές τις κασέτες ήταν αποτυπωμένη μουσική.
Μουσική που με διαμόρφωσε, ξεκινώντας από την ξαδέρφη μου που μου έδωσε τις πρώτες κασέτες Νirvana, Μetallica και Σιδηρόπουλο. Με το μέσον που ήταν 100% ελεύθερο, και για αποτύπωση και για μετάδοση. Με όλα όσα συμβολίζει η κασέτα. Ενεργειακά, ελευθεριακά.
Τα ξενύχτια που έκανα μέχρι τις 5 και τις 6 το πρωί ακούγοντας underground εκπομπές στο ραδιόφωνο που είχαν ακυκλοφόρητα demo πιτσιρικάδων punk, hip hop, ακόμα και αφηγήσεις ανέκδοτων κειμένων (πολύ πριν τα blogs…). Που περίμενα πώς και πώς αυτές τις εκπομές να ξεκινήσουν για να πατήσω το rec. Και όταν καμιά φορά με έπαιρνε ο ύπνος, αυτο το χαρακτηριστικό ΤΑΚ που έκανε το κουμπί όταν τελείωνε η κασέτα με ξυπνούσε για να τη γυρίσω από την άλλη, να συνεχίσω την ηχογράφηση και να ακούσω όλη την εκπομπή το πρωί. Και την άκουγα. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Με το walkman. Πάντα μαζί μου, πάντα με ακουστικά, πάντα να πηγαίνω και να έρχομαι στο σχολείο με κάποια πολύτιμη κασέτα μου.
Μέσα στην αναζήτηση τι είναι αυτό που με πονάει τόσο πολύ τελικά, ενώ ξέρω την πιθανότητα απομαγνητισμού, είναι η βλακεία που είχα στο μυαλό μου “κάποια στιγμή” να κάνω, αλλά ήταν χαμηλά στην λίστα προτεραιοτήτων. Πολύ απλά να τις ψηφιοποιήσω. Και πάλι δεν θα ήταν το ίδιο. Όμως δεν θα είχαν καταλήξει “στα σκουπίδια” και τόσο άδοξα ώρες ωρών ψαξίματος και πάλι ψαξίματος.
Η χαρά που έφτιαχνα mixtapes από τραγούδι σε τραγούδι επιλεγμένο μοναδικά για κάθε φίλο και φίλη μου που μοιραζόμασταν τις ανακαλύψεις μας…. Με ειδικά κείμενα αφιερωμένα μέσα…. Τι υπέροχη εποχή, πριν τα CD, πριν το Limewire.
Με πονάει που τις πέταξα τόσο άδοξα, σαν να πέταξα ένα κομμάτι μου. Και ας το καθάρισα ενεργειακά, κάτι μάλλον έμεινε.
Η λύπη μου συνδυάζεται και με την αντίληψη ότι για μένα, που είμαι ακόμα εν ζωή, αυτό το κομμάτι είναι τόσο σημαντικό, ενώ αν πέθαινα, οι επόμενοι πιθανότατα θα το πετούσαν. Και για αυτό τις πέταξα.
Και ήρθε η στιγμή να ανασκάψω σε αρχεία επί αρχείων και δίσκους παλιάς τεχνολογίας για να ανακαλύψω κάποιο μικρό ξεχασμένο διαμαντάκι ενός ανθρώπου, που του πήρε ώρες και ώρες από τη ζωή του για να δημιουργηθεί. Στους παλιούς σκληρούς δίσκους του πατέρα μου. Χωρίς ετικέτες. Χωρίς να λέει αν κάποιος δίσκος περιείχε δουλειά ή απλώς back up του back up. Που για εκείνον είναι πολλά περισσότερα από “έναν σκληρό δίσκο”. Είναι η δουλεία του, η ζωή του, το έργο του. Αυτό που ήξερε να κάνει και είχε να αφήσει πίσω. Και δεν το μοιράστηκε με κάποιον που θα μπορούσε να εκτιμήσει όλο αυτό. Απλώς το άφησε πίσω. Και χρειάζεται ψάξιμο από ανθρώπους που δεν ξέρουμε τι είναι αυτό.
Και το τίμημά μου είναι να δώσω αυτήν την τελευταία ευκαιρία πριν καταλήξουν άδοξα,πάλι, τόσα υλικά απλώς για ανακύκλωση. Με την ελπίδα τουλάχιστον ότι αυτού του είδους τα αντικείμενα θα ανακυκλωθούν. Και το έχω πάρει προσωπικά.
Τις έχω κλάψει πολύ αυτές τις κασέτες. Και στις διακοπές μου δεν μπόρεσα να σταματήσω να τις σκέφτομαι. Έπρεπε, λοιπόν, κάπως να εξιλεωθεί. Με μια σύντομη αναφορά έστω. Που δεν μπορεί να αποτυπώσει το συναίσθημα. Όμως αναγνωρίζω ότι υπάρχει πόνος και αυτή η βλακώδης μετάνοια που δεν επιτρέπει να πεις “ό,τι έγινε έγινε, πάει τώρα, είναι παρελθόν”.
Και ακόμα αντιλαμβάνομαι ότι η ουσία όλου αυτού είναι η ανάμνηση, όχι η εγωιστική ανάγκη να δείξω κάτι “δικό μου”. Στα αντικείμενα είναι σημαντικό να μειώνουμε όσο το δυνατόν το συναισθηματικό δέσιμο, γιατι εκεί που το έχεις, εκεί το έχασες. Όπως το καπέλο που το πήρε ο αέρας. Όπως το γάντι που έχασε το ταίρι του. Όπως τα γυαλιά που ξεχάστηκαν κάπου ή έσπασαν. Όπως απλώς κάτι που χάλασε. Κι ας ήταν “το αγαπημένο μου”. Κι όμως, παρότι τα αντιλαμβάνομαι, παρότι τα εκφράζω και τα εφαρμόζω σε τόσα άλλα πράγματα…. Στις κασέτες μου δεν το έχω καταφέρει τόσο καλά όσο γράφω αυτό το κείμενο, 21/07/2023. Ίσως έρθει και το κείμενο που να μπορέσω να μοιραστώ αργότερα “τι ωραία που ήταν κάποτε που έγραψα αυτές τις κασέτες και τις απελευθέρωσα”.
Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι τι πενθώ όση ώρα γραφω το κείμενο. Πενθώ τον χρόνο, νιώθω οτι απλώς τον πέταξα σαν να μην σήμαινε τίποτα. Επιτόπου αλλάζω την ιστορία μου. Τιμώ τον χρόνο. Τιμώ το υλικό που πέρασε από τα χέρια μου, που μου ξύπνησε την ανάγκη μου για σύνδεση, αποτύπωση, ψάξιμο και επικοινωνία. Τιμώ και ευχαριστώ που μέσα από κάτι τόσο παιδικό και αθώο αντιλήφθηκα τη μαγεία και τη δύναμη του ήχου, και μετέπειτα της ηχοληψίας. Ήταν η πρώτη μου ανάγκη για αποτύπωση, για καταγραφή. Με το πρώτο μέσον που είχα την δυνατότητα να αγγίξω και να με αγγίξει. Ναι, τότε ήταν κομμάτι της φύσης μου. Ακόμα είναι. Έχει περάσει σε κάθε κύτταρό μου.
Την ίδια μέρα, 21/07/2023, έρχεται η αντίληψη και η απελευθέρωση. Την ίδια στιγμή επιτρέπω να δοθεί η ευκαιρία στους δίσκους του πατέρα μου. Και ό,τι γίνει. Αν είναι να καταλήξουν στην ανακύκλωση καλώς, Αν κάποιος βρει το διαμαντάκι του και μπορέσει να το χρησιμοποιήσει κάπως, καλώς.
Ευχαριστω. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ.
Όσα γράφονται αποτελούν μοίρασμα προσωπικών σκέψεων και παρατηρήσεων, έχουν σκοπό το μοίρασμα και τον πιθανό προβληματισμό. Δεν γίνεται κάποια διάγνωση, δεν γίνεται κάποια αναφορά σε παθήσεις, σε σύνδρομα, δυσλειτουργίες, ή διαταραχές.