Τι είναι η απώλεια;
Είναι κάτι βαρύ. Κάτι απότομο. Περιμένεις ότι θα είναι τα στάδια χωριστά, όπως τα έχεις διαβάσει. Πώς να σε αποχαιρετήσω; Υπάρχει πραγματικά τρόπος; Χρειάζεται; Είσαι εδώ;
Τα βιώνεις όλα μαζί, μπερδεμένα. Πολλές φορές ακόμα και όλα τα στάδια μέσα σε μία μέρα. Και μένεις να στηρίξεις πρώτα τον εαυτό σου, να τον αποδεχτείς για όλη την θλίψη που νιώθει, για όλον τον θυμό, για όλη την απογοήτευση, για όλη την απελπισία, για όλο το αίσθημα ότι φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου. Για να μπορέσεις να συνυπάρξεις με τις ίδιες φάσεις σε διαφορετικό ρυθμό, που περνάνε οι αμέσως κοντινοί σου που το βιώνουν εξίσου μαζί σου. Το απότομο, το αχανές, τη βαθιά αυτή διαδικασία. Να μπεις στην κατανόηση για τον εαυτό σου και των γύρω σου. Μπορείς να το πεις γείωση ή αναγκαστική προσγείωση.
Ξυπνάς από την ψευδαίσθηση και κοιτάς κατάματα τι πραγματικά έχει σημασία. Να μην χάσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο από τη ζωή σου. Να είσαι παρών. Ακόμα και όταν τσαντίζεσαι, και όταν πικραίνεσαι, και όταν πληγώνεσαι από λόγια και πράξεις της ατελείωτης αυτής διάδρασης με τον άλλον άνθρωπο. Είμαστε εδώ για να βιώσουμε όλα μας τα συναισθήματα, όλες τις εμπειρίες που μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε με το ανθρώπινο σώμα.
Όλα είναι μάταια ή όλα έχουν σημασία; Όλα ή τίποτα; Με τον έναν ή τον άλλον τροπο θα επανέλθεις σε μια καθημερινότητα, άλλοι πιο απότομα, άλλοι πιο σταδιακά. Στην καθημερινότητα που θα επιλέξεις να γυρίσεις, χρειάζεται να ενταχθούν όλα τα μαθήματα που έμαθες από το ξαφνικό, το αποτομο, που σε πιάνει απροετοίμαστο, που καθώς πιστεύεις ότι τίποτα δεν έχει νόημα, να βρεις κίνητρο, να επανέλθεις. Όλος αυτός ο πόνος να μετουσιωθεί.
Να αγωνιστείς για έναν καλύτερο εαυτό, για έναν καλύτερο κόσμο. Να ξαναβρεις την ελπίδα, την χαρά, το φως. Πέρνα μέσα από όλο το σκοτάδι, από όλο το βύθισμα. Βίωσέ το. Άφησέ το να σε διδάξει, να σε εξελίξει. Όποιος κι αν είναι ο τρόπος σου. Να μην σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου. Να μην πάψεις να εκτιμάς τις πιο μικρές στιγμές, και να τις δημιουργείς κάθε μέρα. Να μην φοβάσαι να πετάς ή να χαρίζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι. Να μην φοβάσαι. Να μοιράζεσαι. Να γίνεσαι διάφανος. Να μην κρατάς πράγματα για εσένα. Να μιλάς και να ανοίγεσαι. Να συζητάς. Να είσαι ξεκάθαρος. Να μην τα παρατάς ποτέ, ό,τι κι αν συμβαίνει.
Όλα αυτά θα έρθουν με τη σειρά τους. Όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να βιώσει όλα αυτά που δεν χρειάζεται να έχουν όνομα, που δεν χρειάζεται να μπουν σε βήματα, που δεν χρειάζεται να αναλυθούν. Όση αυτογνωσία κι αν έχεις, όση μελέτη κι αν έχεις κάνει, ό,τι κι αν πιστεύεις για το ταξίδι της ψυχής για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ψυχή, εκείνη τη στιγμή δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει να βιώσεις όλα αυτά που θεωρούνται ακόμα ταμπού. Που ονομάζονται “αρνητικά” ενώ είναι απλώς συναισθήματα. Ξύπνα τον αρχέγονο θρήνο, χαιρέτα τον αγαπημένο σου άνθρωπο με όποιον τρόπο θέλει το σώμα και η ψυχή σου να εκφραστούν. Σεβάσου τον θρήνο, σεβάσου την απώλεια. Η ανάλυση και ο απολογισμός έρχονται μετά, στον απόηχο της θύελλας. Άφησέ το να ξεσπάσει.
Σε ευχαριστώ για όσα με έμαθες, θα συνεχίσω να μαθαίνω. Σε ευχαριστώ που με έμαθες να σέβομαι τις επιλογές των άλλων και τις επιλογές που κάνω για τον εαυτό μου, και τις επιλογές μου που τις σεβάστηκες ακόμα και όταν δεν τις καταλάβαινες όλες. Σε ευχαριστώ για όσα μου είπες και για όσα δεν μου είπες. Σε ευχαριστώ που ήσουν ο πατέρας μου.
“Για μένα, είχε αλλάξει ο κόσμος, για τον κόσμο, ήταν όλα ίδια”. Καλό ταξίδι μπαμπά. Σ’αγαπώ.