Τελικά ποιος είναι ο θεραπευτής;

Συνήθως, όσο πιο ενεργειακό γίνεται το ζήτημα τόσο μεγαλύτερο ποσοστό δυσπιστίας το συνοδεύει.

Στο κομμάτι των ενεργειακών θεραπειών υπάρχει ένα τεράστιο πέπλο δυσπιστίας επειδή υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έχουν εκμεταλλευτεί, εως και έχουν κάνει εγκλήματα στο όνομα της θεραπείας. 

Η διαφορά μεταξύ του psychic (άνθρωπος με πραγματικά ψυχικά χαρίσματα) και του psycho (άνθρωπος με ψυχικές ανισορροπίες) είναι μια πάρα πολύ λεπτή γραμμή και πολλές φορές μπορούμε να εντοπίσουμε ανθρώπους που ισχυρίζονται κάποιες ιδιότητές τους ως ψυχικές αλλά στην πραγματικότητα ψάχνουν χώρο για να εξαπατήσουν. 

Φυσικά και υπάρχουν και οι άνθρωποι οι πραγματικά χαρισματικοί και πραγματικά απελευθερωτικοί, πολύ ενεργειακοί και διαισθητικοί που “παίρνουν την πληροφορία από αλλού” και πολλές φορές κατηγορούνται αδίκως για ψεύδη και απατεωνιές. Το ενεργειακό πεδίο και εύρος των δυνατοτήτων στο μη ορατό είναι απεριόριστο και διαρκώς μας δίνονται καινούρια κλειδιά.

Πώς μπορούμε όμως να ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους-θεραπευτές;

Κάποια χαρακτηριστικά είναι απαραίτητα για να αντιληφθούμε ότι από κάποιον μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθειά του. Είναι απαραίτητο να παρατηρούμε το πώς μας φέρεται, το πώς νιώθουμε όταν βρισκόμαστε με τον άνθρωπο-θεραπευτή, να αφήσουμε τα φίλτρα μας αλλά και τη διαίσθησή μας να καταλάβουν αν εδώ μιλάμε για κάποιον ο οποίος προσπαθεί να εξαπατήσει ή να βοηθήσει.

Συνήθως, όσο πιο ενεργειακό γίνεται το ζήτημα τόσο μεγαλύτερο ποσοστό δυσπιστίας το συνοδεύει αλλά πάντα μπορούμε να καταλάβουμε αν αυτό το οποίο μας δίνεται είναι στην πραγματικότητα βοηθητικό ή όχι. 

Ας δούμε λοιπόν κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά:

Ένας πραγματικός θεραπευτής:

Όποιος απευθύνεται για θεραπεία χρειάζεται να αναλάβει το μέρος της ευθύνης των πράξεων και των αποφάσεών του που α) τον οδηγούν στο πρόβλημα β) τον απομακρύνουν από αυτό.

Σχέσεις εξάρτησης χαρακτηρίζονται αυτές που ο θεραπευτής βλέπει τον εαυτό του σε θέση ισχύος απέναντι στον θεραπευόμενο που νιώθει ευάλωτος. Σε ένα πλαίσιο θεραπείας δεν υπάρχει χώρος για καμία εκδοχή της σχέσης θύτη-θύματος. Ο θεραπευόμενος δεν πρέπει ποτέ και σε καμία περίπτωση να νιώσει ανήμπορος/αδύναμος/λίγος και να “παραδοθεί” στον θεραπευτή.

Κάποιος άνθρωπος που απευθύνεται στον θεραπευτή και ζητάει την καθοδήγησή του για κάποιο πρόβλημά του, αναλαμβάνει μόνος του την ευθύνη να ακολουθήσει τις προτάσεις και τις κατευθύνσεις του θεραπευτή. Ο θεραπευτής είναι υπεύθυνος στο να δώσει τη σωστή κατεύθυνση ή τις αντίστοιχες συμβουλές αλλά ο θεραπευόμενος είναι αυτός που θα αποφασίσει τι θα κάνει με αυτές τις πληροφορίες.

Είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε ζωντανά παραδείγματα που να δημιουργούν γύρω τους έναν κόσμο αγάπης, εμπιστοσύνης, ασφάλειας, προστασίας, ευγένειας και συγχώρεσης. Φυσικά και οι θεραπευτές έχουν το δικαίωμα στον θυμό και τα υπόλοιπα βαριά συναισθήματα γιατί δεν παύουν να είναι άνθρωποι. Το ζήτημα είναι ο βαθμός, η διαχείρηση και η συχνότητα. Ένας θεραπευτής επίσης, δεν παραμένει στην τοξική θετικότητα και προάγει την αναγνώριση και το βίωμα όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων με ισορροπία.

Ναι, υπάρχουν όλα περι προηγούμενων ή επόμενων ζωών, οι παράλληλες διαστάσεις, τα παράλληλα σύμπαντα, οι διαφορετικές χρονικότητες κλπ. Το να μένουμε απλώς σε μια πληροφορία που ικανοποιεί το εγώ “α, εγώ ξέρω τώρα” και μας φέρνει μια αίσθηση διαχωρισμού από το σύνολο “εγώ είμαι κάτι διαφορετικό/ξεχωριστό”, δεν είναι πραγματικά βοηθητικό.

Στην εδώ και τώρα ζωή και πραγματικότητα τι μπορεί να την κάνει ο θεραπευόμενος αυτήν την πληροφορία; Οι πληροφορίες που δίνονται στον θεραπευόμενο έχουν να κάνουν με την αυτοβελτίωση και την εξέλιξη στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Όχι να τον διαχωρίσουν από το σύνολο ή να τον γεμίσουν με ψευδαισθήσεις.

Αυτό σημαίνει ότι ο θεραπευτής δεν αφήνει το εγώ του να τον κυριεύσει σε καμία φάση της θεραπείας.

Όσο πιο απομακρυσμένο μένει το ΕΓΩ σε μία σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου τόσο πιο καθαρή είναι η πληροφορία που λαμβάνει ο θεραπευόμενος και τόσο πιο βοηθητική είναι. Ο θεραπευτής παραμένει να ακολουθεί την καρδιά, την αγάπη και την εσωτερική καθοδήγηση προς το ανώτερο καλό.

Δεν έχουν σημασία κοινωνικές θέσεις, κοινωνικά αξιώματα ή οτιδήποτε άλλο όταν ένας άνθρωπος είναι στη θέση που ζητάει τη θεραπεία ή τη συμβουλή ενός άλλου ανθρώπου. Τα κοινά μας, και πόσο μάλλον τα προβλήματα, είναι περισσότερα από τις διαφορές μας. Με την ίδια σκέψη έρχεται η ίδια συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει χώρος για σχέσεις εξάρτησης.

Ο θεραπευτής παραμένοντας στην θέση του παρατηρητή, είναι σαν να προσπαθεί να διαλευκάνει μαζί με τον θεραπευόμενο τα σημεία της συμπεριφοράς, των συνηθειών κλπ που οδηγούν τον άνθρωπο στα προβλήματα τα οποία θέλει να λύσει. Δεν επεμβαίνει σε αυτά που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως προβλήματα αλλά σέβεται και περιμένει πότε ο θεραπευόμενος θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει το όποιο θέμα είναι έτοιμο να αναδυθεί.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να κρίνει κάποιον άλλον άνθρωπο για τις επιλογές ή για την όποια κατάσταση έχει βρεθεί. Ο θεραπευτής είναι εκεί για να καλλιεργεί την αποδοχή της κατάστασης, να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να αναγνωρίσει το μάθημα που έχει να πάρει, και από εκεί εστιάζει στη λύση. Προστατεύει τον θεραπευόμενο από το να μπει σε δράματα ή να ξαναζήσει κάποια τραυματκή εμπειρία.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους μηχανισμούς αυτοΐασής του και μέσα από τις θεραπείες ζητάμε από το σώμα να βρει τον τρόπο να αντιμετωπίσει αυτό που του συμβαίνει. Αυτό συμπεριλαμβάνει και το φυσικό σώμα αλλά και το ψυχο-νοητικό. Ο θεραπευτής δεν ισχυρίζεται πως “κανει τον άλλον καλά” αλλά αντίθετα αντιλαμβάνεται πως μέσω εκείνου δημιουργείται το κανάλι ώστε ο θεραπευόμενος να δεχτεί και να ανοίξει τους μηχανισμούς αυτοΐασης.

Φυσικά και ένας θεραπευτής χρειάζεται να δείχνει το ενδιαφέρον του στον άνθρωπο που του απευθύνεται, χωρίς να προσπαθεί να κάνει το πρόβλημα που του παρουσιάζεται δικό του. Και δεν απαντάει με το “ναι ξέρω κι εγώ τα έχω πάθει κάτσε να σου πω”. Είναι εκεί 100% για τον άνρθωπο που του απευθύνεται με το ενδιαφέρον και την παρατήρησή του διευρυμένα. Δεν θα παρέμβει στο να πιέσει έναν άνθρωπο να κάνει πράγματα όταν δεν είναι ακόμα έτοιμος, αλλά θα βρει τρόπους να τον παροτρύνει να ξεπεράσει τυχόν δυσκολίες. Καθοδηγεί τον άνθρωπο μέχρι να είναι έτοιμος να διαλέξει εκείνος να εφαρμόσει αυτά που του προτείνονται.

Ο θεραπευτής πρέπει να βρίσκεται σε τέτοια θέση διάκρισης και διαύγειας που να μπορεί να αναγνωρίσει αν κάποια στιγμή έκανε λάθος και να ψάξει να το διορθώσει (για παράδειγμα με βότανα, αν κάποιο βότανο δεν ταίριαξε αρχικά να βρει κάποιο άλλο να προτείνει).

Ξέρει πότε, πώς και ποιόν άνθρωπο θα αναλάβει ή θα τον παροτρύνει να πάει σε κάποιον άλλον θεραπευτή. Δεν αναλαμβάνει ανθρώπους που δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος να βοηθήσει, δεν νιώθει την σιγουριά ή την σύνδεση μαζί τους.

Μέσα από την κατανόηση του προβλήματος που του παρουσιάζεται από τον θεραπευόμενο, μπορεί να κάνει τους ιδανικούς συνδυασμούς που θα μπορούν να οδηγήσουν γρηγορότερα στη θεραπεία. Αν ο ίδιος θεραπευτής δεν έχει όλα τα εργαλεία που χρειάζονται προτείνει και άλλες λύσεις.  Το μόνο που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος που λαμβάνει την βοήθεια, να απελευθερωθεί όσο πιο άμεσα και γρήγορα μπορεί από το πρόβλημα που τον οδήγησε εκεί αρχικά.

Συνοψίζοντας, θέλω να τονίσω την σημαντικότητα της αυτοθεραπείας/αυτοΐασης, της ευθύνης που χρειάζεται να πάρει το άτομο για να ακολουθήσει -ή όχι- τις προτάσεις, τον χώρο που αφήνει στον θεραπευτή για να επέμβει (όχι να παρέμβει), και το πόσο έτοιμος είναι ο καθένας από εμάς όταν βρίσκεται στη θέση του θεραπευόμενου. Προσωπικά πιστεύω ότι πάντα ο καθένας μας γνωρίζει καλύτερα τι είναι και τι δεν είναι για τον εαυτό του.

Ο λόγος που ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο είναι επειδή πολλές φορές έχω ερωτηθεί για το πώς μπορεί κάποιος να διαλέξει έναν θεραπευτή. Αλλά και επειδή από τα όσα βγαίνουν και είναι διαθέσιμα να βρούμε, χρειάζεται να έχουμε μια καλή διάκριση για τις πληροφορίες που λαμβάνουμε. Ειδικά σε ότι αφορά την ατομική θεραπεία και συνεδρίες για θέματα που απασχολούν.

Συνειδητή διατροφή

‘Εχουμε ξεχάσει να τρώμε συνειδητά. Ειδικά οι ρυθμοί της πόλης, αρκετές φορές μας κάνουν να χανόμαστε μέσα στην ίδια μας την καθημερινότητα. Πόσο συχνά χρησιμοποιούμε την φράση «άσε σήμερα δεν είχα χρόνο ούτε να αναπνεύσω»!

Read More »

Κατώτερος Εαυτός

Ο κατώτερος εαυτός δυσκολεύεται πολύ με τις αλλαγές, δεν θέλει να αλλάζει αυτά που έχει γνωρίσει και μάθει μέχρι τώρα γιατί έτσι αναγνωρίζει “τον εαυτό του”.

Read More »